Czternaście.

            Musiałam się wykąpać. Zastanawiałam się, jak to będzie wyglądać, skoro nie mogę nawet położyć się na plecach. Ba! Nie mogę nawet nałożyć obcisłej koszulki... Wzięłam z sypialni ubrania i ręcznik, i zeszłam do łazienki na dole. Położyłam rzeczy na pralce i zdjęłam z siebie piżamę. Weszłam do pustej wanny, wzięłam słuchawkę prysznicową i odkręciłam letnią wodę. Szybko zmoczyłam włosy i wmasowałam w nie szampon. Pochyliłam się do przodu, jak najbardziej dałam radę, i zaczęłam spłukiwać pianę z głowy, uważając, żeby nawet kropla nie spłynęła mi po plecach. Niestety, nie było to zbyt skuteczne. Poczułam cholernie bolesne pieczenie. Jęknęłam przeciągle i wyskoczyłam z wanny. Związałam mokre włosy w wysoki kucyk i ubrałam się w legginsy, i luźny T-shirt, który ukradłam Lou. Planowałam zajść dziś do studia, żeby przeprosić Liama, za moje wczorajsze zachowanie.

            W salonie natknęłam się na Zayna, który parsknął śmiechem na mój widok. Spojrzałam na niego pytająco. Pokręcił głową rozbawiony.

-Skąd wytrzasnęłaś moją koszulkę, mała? - założył ręce na klatce piersiowej. Wytrzeszczyłam oczy.

-Myślałam, że jest Louisa. - mruknęłam. - Gdybym wiedziała, że jest twoja, to bym jej nie tknęła.

            Wyminęłam go i weszłam na górę. Weszłam do pokoju i włączyłam laptopa. Sprzęt się uruchamiał, a ja uchyliłam okno i wyjęłam paczkę papierosów z torebki. Wyciągnęłam jednego z paczki i odpaliłam go zapaliczką, głęboko się zaciągając. Nie wiem co mnie podkusiło, ale moje palce same wpisały w wyszukiwarce Jego nazwisko. Wiedziałam, że paparazzi ciągle łażą za nimi wszystkimi, ale to, co zobaczyłam na głównej stronie portalu plotkarskiego, dosłownie mnie przeraziło.

Nowa partnerka Zayna Malika ma problemy z psychiką?

Już od dłuższego czasu polowaliśmy na jakiekolwiek wieści, związane z tajemniczą kobietą, która zamieszkała w domu Louisa Tomlinsona. Fanki  tweetowały, że widziały Zayna i brunetkę w Bradford, w dniu urodzin mężczyzny. Pierwszy raz, po zerwaniu zaręczyn z niejaką Perrie Edwards, wokalistką zespołu Little Mix, Malik odważył się pokazać światu swoją nową wybrankę. Prawda, że uroczo razem wyglądają?

Jednak coś musi być nie tak, skoro kilka dni temu odwiedzali poradnię psychologiczną w centrum Londynu. Co dziwne, Zayn czekał w samochodzie, pod budynkiem przez bite dwie godziny! Cóż za tajemnice ukrywa ta słodka parka? Obiecujemy, że niedługo wszyscy się dowiecie!

            Do tego gównianego, wcale nie prawdziwego, artykułu, dołączone było chyba z dziesięć zdjęć. Kilka z Bradford, kilka z dnia, kiedy faktycznie byłam u lekarza. Szczęka mi dosłownie opadła. Dlaczego musieli zrobić fotki, na których akurat trzymaliśmy się za ręce, albo kiedy on mnie obejmował? Nigdy w życiu nie pomyślałabym, że zostanę nazwana tajemniczą wybranką Zayna Malika. Weszłam na twittera, żeby sprawdzić, czy jego fanki naprawdę o mnie pisały. Szybko przekonałam się, że nie powinnam tego robić.

Jak Zayn może spotykać się z czymś takim?

Błagam, niech on wróci do Perrie.... Płaczę! :(
Zaynieeeee... zastanów się, co ty najlepszego wyrabiasz.

            I wiele, wiele innych, lecz bardzo podobnych postów. Łzy zaczęły napływać mi do oczu. Drżącymi rękoma wzięłam kolejnego papierosa. Wzięłam do ręki telefon i szybko wystukałam treść wiadomości.

✉Do: Malik.

Muszę ci coś pokazać. Szybko!

            Zgodnie z zegarkiem, minęło dokładnie sześć minut, zanim przekroczył próg mojego pokoju, chociaż ja czułam się, jakbym czekała godzinę. Usiadł obok mnie na łóżku.

-Czemu płaczesz? - kciukiem otarł pojedynczą łzę, która płynęła po moim policzku.

            Bez słowa podałam mu laptopa. Podciągnęłam kolana do klatki piersiowej i objęłam je ramionami. Przeglądał włączone strony przez dłuższą chwilę, po czym westchnął głośno. Czułam jego wzrok na sobie, ale ja nie odważyłam się na niego spojrzeć. Założyłam za ucho kosmyk włosów, który uciekł z kucyka. Chciałam z powrotem spleść swoje dłonie, ale Zayn złapał mnie za podbródek i zmusił do uniesienia głowy.

-Naprawdę się tym przejmujesz, mała? - szepnął, po czym przyciągnął mnie do siebie i zamknął w ciasnym uścisku. Jęknęłam cicho.

-Nie chcę być postrzegana jako twoja kochanka. - burknęłam. Rozluźnił mięśnie, ale ja nie cofnęłam się do poprzedniej pozycji. Chyba polubię sposób, w jaki mnie przytula.

-Nie jesteś moją kochanką, ważne, że ty to wiesz. Poza tym, nie bierz sobie tego do głowy. Nie chcesz wiedzieć, co pisali o Perrie, kiedy jej się oświadczyłem. - prychnął. - Jak twoje plecy?

-Bolą. - wzruszyłam ramionami. Może to nawet lepiej, że zmienił temat? - Muszę spać na brzuchu, a tego nienawidzę. Nie mogę normalnie usiąść na krzesełku, nawet wziąć pieprzony prysznic mi ciężko.

-Co ci się właściwie stało? - spytał, patrząc na mnie wyraźnie zmartwiony. Westchnęłam.

-Wtedy, jak wybiegłam ze studia... wpadłam na jakiegoś faceta i przewróciłam się na śmietnik, czy coś... - czułam jak zaczyna mi się robić gorąco w twarz. Cholera.

-Wcale nie musiałaś uciekać. - powiedział twardo. Przygryzł wargę i popatrzył mi prosto w oczy.

            Nie uśmiechał się. Był zdecydowanie za blisko. Mogłam się odsunąć, kiedy miałam okazję. W zasadzie mogłabym zrobić to nawet teraz, ale byłam zbyt sparaliżowana, by ruszyć choćby palcem. Hipnotyzował mnie spojrzeniem tych swoich cholernie brązowych tęczówek. Zaczęłam niespokojnie oddychać i poczułam coś dziwnego w okolicach brzucha. Motylki?

            Położyłam dłoń na jego klatce piersiowej i odepchnęłam go od siebie. Musiałam zachować zdrowy rozsądek. Moja podświadomość krzyczała bardzo głośno, że to idiotyczne, odpychać od siebie takiego faceta. Tsa, pewnie połowa dziewczyn na świecie dałaby się pokroić, żeby być teraz na moim miejscu. Ugh, tak bardzo biłam się teraz z myślami. Miałam do niego tyle pytań, ale jednak bałam się je zadać. Tyle wątpliwości, których na razie nie rozwieje.

-Podwieziesz mnie do studia? - spytałam. Naprawdę nie miałam ochoty iść tam piechotą, a chciałam załatwić sprawę z Liamem jak najszybciej.

-Jasne, czekam na dole.

            Wyszedł, zostawiając za sobą cudowną mieszaninę zapachów. Przymknęłam powieki i zaciągnęłam się powietrzem, które przyjemnie drażniło moje nozdrza. Wstałam, zarzuciłam na siebie rozpinany sweter, zawiesiłam torbę na ramię i wyszłam z pokoju. Zayna nie było w salonie, ale przez okno zauważyłam, jak wsiada do samochodu. Szybko założyłam buty, wzięłam do ręki płaszcz i opuściłam mieszkanie.

            Przez dziesięć minut drogi nie zamieniliśmy ze sobą nawet słówka. Irytowała mnie ta napięta atmosfera, ale co mogłam zrobić? Wyciągnęłam z torebki okulary przeciwsłoneczne i nasunęłam je na nos.

-Przecież nie ma słońca. - mruknął mulat, na co zaśmiałam się krótko.

-Nie chcę, by któraś twoja fanka mnie rozpoznała. W końcu nawet jazda samochodem z tobą to zbrodnia. - zażartowałam, ale Zaynowi chyba nie było do śmiechu, więc więcej się nie odzywałam.

            Zatrzymał samochód na parkingu, a ja rozpięłam pas. Spytałam, czy na mnie chwilę zaczeka, bo idę tam tylko na chwilę, ale pokręcił głową. Spojrzałam na niego zdziwiona. Wyciągnął kluczyki ze stacyjki i wysiadł z auta. Oh. Poszłam w jego ślady, gdy otworzył mi drzwi. Rozejrzałam się w około, ale nie zauważyłam nic podejrzanego więc wyskoczyłam z pojazdu. Jak najszybciej potrafiłam, przeszłam przez parking i znalazłam się w salonie. Liam wydawał się być zaskoczony, że mnie widzi.

-Cześć, Li. - przywitałam się z nim, przytulając go. - Przyszłam cię przeprosić.

             Payne nie był zły, wręcz przeciwnie. Powiedział, że się na mnie nie gniewa, że rozumie czemu się tak zachowałam. Oh, Liam Payne to anioł, nie człowiek. Zayn wszedł do środka i wymienił z szatynem uścisk dłoni. Uśmiechnęłam się pod nosem. Mówię wam, ta dwójka z powrotem będzie nierozłączna! Na pierwszy rzut oka widać, że Malik za nim tęskni. Właśnie dlatego chciałam, żeby Liam pojechał z nami do Australii. Jeśli Lou zabrałby Harry'ego, cała piątka byłaby znowu razem. Chciałabym, żeby spotkali się, porozmawiali, spędzili ze sobą te kilka dni. Tak, to by było cudowne doświadczenie.

-Zejdź na ziemię! - oboje szturchnęli mnie w ramię. Zamrugałam kilkukrotnie.

-Zayn właśnie zaprosił mnie na wasze wakacje. - Liam uśmiechnął się szeroko. - Świetny pomysł, Kira. Oh, zapomniałbym. Masz wolne do końca tygodnia. Muszę jechać do Wolverhampton, więc studio będzie zamknięte.

            Kiwnęłam głową. Porozmawialiśmy jeszcze chwilę, ale przyszedł klient, umówiony na tatuaż, więc pożegnaliśmy się z Liamem i wyszliśmy z salonu. Odeszliśmy kawałek ok wejścia, a ja zarzuciłam Zaynowi ręce za szyję i przytuliłam go, najmocniej jak umiałam.

-Dziękuję, Zee. Wiedziałam, że w końcu się zgodzisz! - zaśmiałam się i ucałowałam jego szorstki policzek.

-Robię to tylko i wyłącznie dla ciebie, mała. - uśmiechnęłam się szeroko, ale po chwili poczułam jak Zayn się spina. - Ktoś nas obserwuje. Kurwa, najprawdopodobniej znowu zobaczysz siebie w internecie, ale obiecaj mi, że nie przejmiesz się tym, co tam napiszą.

-Obiecuję. - kiwnęłam głową. Dostałam gęsiej skórki, kiedy tak szeptał mi do ucha.

-To dobrze. - zachichotał cicho. Odsunął mnie od siebie. - Skoro mają o nas pisać, dajmy im chociaż dobry powód.

            Zdążyłam zauważyć tylko jego chytry uśmieszek i błysk w oku. Złapał mnie za podbródek i wpił się w moje usta. Przejechał językiem po mojej dolnej wardze, prosząc o dostęp, który mu dałam. Wplotłam palce w jego miękkie włosy, a on zaśmiał się krótko. Toczyliśmy jakąś bezsensowną walkę, chociaż wydawać by się mogło, że oboje jesteśmy na tej wygranej pozycji. Tę piękną chwilę przerwał - niestety - dzwonek jego telefonu. Wzięłam bardzo głęboki oddech i ruszyłam w stronę samochodu, dając Zaynowi chwilę prywatności. Otworzył auto, więc wsiadłam do środka, a on został jeszcze chwilę na zewnątrz, by dokończyć rozmowę. Włączyłam radio, nastawione na rockową stację i wsłuchałam się w spokojny głos piosenkarki, który i tak nie zagłuszył przyspieszonego bicia mojego serca. Dlaczego to musiało się mi przytrafić? Dlaczego on tak na mnie działał? Dlaczego nie umiałam mu się postawić?

            Mężczyzna usiadł za kierownicą i uruchomił silnik, jednak nie ruszył. Spojrzał na mnie - raczej na moją zmieszaną minę - i zmarszczył brwi.

-Co się stało? - spytał cicho. Westchnęłam, przymykając powieki.

-Nie wiem, jakie masz zamiary wobec mnie, a-ale ja dłużej tak nie mogę. - szepnęłam, unikając jego wzroku. Mogę przysiąc, że usłyszałam, jak prychnął pod nosem.

-Przestań zachowywać się, jakby nic cię nie obchodziło, Kira. - burknął. - Nie mam pojęcia dlaczego wolisz traktować mnie jak dupka, a nie zaakceptujesz tego, co naprawdę się dzieje. Wytłumaczysz mi? Bo naprawdę nie wiem, co mam o tym myśleć.

-Tak jest mi łatwiej. - zacisnęłam usta i przełknęłam wielką gulę, która narosła mi w gardle.

-Łatwiej? Nie rozumiem co chcesz mi przez to powiedzieć. Jeśli chcesz o czymś pogadać, to śmiało. - mruknął. Odwróciłam głowę i spojrzałam mu prosto w oczy. Wzięłam głęboki oddech.

-Boję się, że zaczynam coś do ciebie czuć, Zayn.

            Nagle wszystko jakby się zatrzymało. Czas przestał płynąć, a muzyka, lecąca z radia, jakby ucichła. Mierzyliśmy się wzrokiem. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji i w pewnym momencie zrobiło mi się tak głupio, że miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Starałam się jednak zachować spokój i opanować drżące dłonie. Czułam dziwny uścisk w żołądku, coś nieprzyjemnie dusiło mnie od wewnątrz, ale nie potrafiłam oderwać od niego spojrzenia. Widziałam, że chciał coś powiedzieć, ale się wahał. Otworzył usta, ale po chwili je zamknął. Normalnie zaśmiałabym się, bo wyglądało to dosyć komicznie. Lecz w tym momencie byłam zbyt zestresowana i nie było mi do śmiechu. Z jednej strony chciałam, żeby zapomniał, że cokolwiek ode mnie usłyszał, a z drugiej, chciałam dowiedzieć się, co on o tym wszystkim myślał.

            Ta cisza z jego strony była wręcz nie do zniesienia.

***

Spędziłam nad tym rozdziałem pół nocki z soboty na niedzielę, więc mam nadzieję, że to docenicie ^^

Mam kilka pomysłów na kolejne opowiadanie <serio...>, ale myślę, że zacznę je publikować dopiero, jak skończę z tym. 

W sumie to nie wiem ile rozdziałów mi zostało, mam też pomysł na krótką "drugą" część, ale chyba nie będę tego rozdzielała i zrobię jedną, po prostu dłuższą. Jak myślicie?

Rozdział dodaję wcześniej - o kilka godzin - niż zwykle, bo w mojej szkole piszą próbne matury i zrobiłam sobie wolne. Gdybym poszła do liceum, też musiałabym już w maju podchodzić do "egzaminu dojrzałości", a totalnie nie jestem na to gotowa.

Cóż, nie przedłużam. Do następnego! :*

Jeśli przeczytałeś rozdział, proszę skomentuj. To wiele dla mnie znaczy, a Ciebie nic nie kosztuje :)