Dziesięć.

Siedzę na przeciwko niego i patrzę mu prosto w oczy. Uśmiecha się szeroko i podnosi się z fotela. Chwyta mnie za rękę i wychodzi z kuchni. Doskonale wiem, gdzie mnie prowadzi. Zatrzaskuje za sobą drzwi do sypialni. Mówię mu, że muszę wracać do domu. Śmieje się głośno. Sięga do drzwi i przekręca kluczyk w zamku.

Czuję na sobie jego brudne dłonie. Ja czuję się brudna. Jak mogłam być taka głupia? Czemu wierzyłam w każde jego słowo? Uwierzyłam, że faktycznie mu się podobam. Idiotka - powtarzam sobie, sama nie wiem już który raz.

Wyrywam rękę po raz kolejny, ale on znowu mnie łapie i ściska coraz mocniej. Jestem zbyt słaba. Krzyczę, chociaż wiem, że nikt mnie nie usłyszy. Kopię na oślep, chociaż wiem, że i tak nic nie zdziałam. Poddaję się. Przecież on tylko wyświadcza mi przysługę...

Kira... szepcze mi do ucha, a ja duszę się własnymi łzami. Powtarza moje imię po raz... nie mam pojęcia który. Straciłam już rachubę. Specjalnie to wszystko przedłuża. Wie, jak mnie to boli.

Kira! Podnosi głos, a po chwili opada na mnie bezwładnie.

KIRA!

Obudziłam się z krzykiem, od razu siadając. Materiał białej koszulki przylepił mi się do pleców. Płakałam przez sen. Schowałam twarz w dłonie i otarłam policzki.

-Wszystko w porządku?

Wystraszona zerwałam się z łóżka, przy okazji potykając się o własne nogi, co oczywiście skończyło się upadkiem. Jęknęłam zażenowana i wstałam. Za oknem było ciemno, ale światło w moim pokoju było zapalone. Dopiero na końcu zauważyłam Zayna, klęczącego na podłodze. Uspokoiłam oddech.

-Co ty tu robisz?

Spytałam i zdałam sobie sprawę, jak strasznie brzmi mój głos. Próbowałam odkaszlnąć, ale poczułam piekący ból w gardle. Przełknęłam ślinę, ale to nic nie pomogło.

-Zasnęłaś w salonie, to cię tu przeniosłem. Przebrałaś się i poszłaś spać. Teraz zaczęłaś krzyczeć, więc przybiegłem...

Nie, nie, nie. Czułam, że znów będę płakać , jednak tym razem naprawdę wybuchłam. Osunęłam się plecami po ścianie, podkuliłam nogi, obejmując je ramionami i schowałam twarz między kolana. Poczułam jak obejmuje mnie i przyciąga do siebie. Usiadł obok mnie, więc po prostu wtuliłam się w jego bok, chcąc jak najbardziej się schować, uciec... Głaskał mnie po włosach i całował w czubek głowy, mówiąc, że to tylko zły sen, że wszystko będzie dobrze. Nie będzie.

-Dziękuję. Znowu. - szepnęłam, nawet nie będąc pewna, czy usłyszy.

-W porządku. Chcesz się położyć? - spytał, kiedy podniosłam wzrok. Pokręciłam głową.

-I tak nie zasnę. Mam ochotę na herbatę. Chcesz?

Kiwnął na tak, więc wstałam i wyszłam z pokoju. Zapytałam go, czy Niall lub Louis wrócił. Odpowiedział, że nie. Na szczęście.

Zalałam dwa kubki wrzątkiem i zaniosłam je do salonu. Usiadłam na kanapie i wlepiłam wzrok w podłogę.

-Przepraszam, że znowu musiałeś być tego świadkiem. - mruknęłam, nie patrząc na niego.

-Żartujesz? - prychnął. - Kira... nie chcę tego mówić, ale wiesz co to oznacza, prawda?

Wiedziałam. Aż za dobrze. Pokręciłam głową i poczułam jak w oczach znów gromadzą się łzy. Przełknęłam gulę, która utworzyła się w gardle.

-Błagam, nie mów mu. - uniosłam wzrok i popatrzyłam mu prosto w oczy. - Zayn, proszę!

-Powiedziałem Ci, że jeśli to się powtórzy...

-Nie powtórzy! - przerwałam mu, krzycząc odrobinę za głośno. Zacisnęłam usta w wąską kreskę. - To Louis, znasz go! Będzie przeżywał to bardziej niż ja!

-To twój brat! Nie uważasz, że powinien wiedzieć, że to znowu się zaczyna?

-Pójdę do lekarza. Poproszę o te same leki i będzie dobrze. - próbowałam się uśmiechnąć, ale pewnie przypominało to jakimś grymas, niż uśmiech.

-Pod warunkiem, że pojadę z tobą. - zauważył, że chcę się sprzeciwić, więc się zaśmiał. - No chyba, że wolisz, żebym mu powiedział.

Szybko pokręciłam głową i upiłam łyka gorącego napoju. Przez dłuższą chwilę siedzieliśmy w ciszy. Ani on, ani tym bardziej ja, nie spieszyliśmy się z rozpoczęciem rozmowy. Wcale mi to nie przeszkadzało. W sumie... o czym niby miałabym z nim rozmawiać? O pogodzie? Czy może mielibyśmy kontynuować temat mojej powracającej choroby psychicznej?

Póki co wracają sny. Jeśli nie zgłoszę się do specjalisty, zacznie się pogarszać. Będę się dusić,  krzyczeć na środku ulicy, uciekać przed czymś - lub kimś - fizycznie nieistniejącym, może zdarzy mi się zemdleć kilka razy. Nie mogę do tego dopuścić.

Zauważyłam, że Zayn dziwnie mi się przygląda. No tak, siedzę skulona, wpatruję się w jeden punkt i mamroczę pod nosem. Prawdziwa wariatka, prawda? Uniosłam brew i spojrzałam na niego pytająco. Pokręcił głową, jakby się rozmyślił, więc wzruszyłam ramionami. Dopiłam herbatę i odstawiłam pusty kubek na stolik.

-Idziesz zapalić? - mruknęłam w kierunku mężczyzny i nie czekając na odpowiedź, wstałam.

Wyszłam na taras i oparłam się łokciami o barierkę. Odpaliłam papierosa i zaciągnęłam się dymem. Powoli wypuszczałam go z płuc, patrząc jak znika gdzieś pod rozgwieżdżonym niebem.

-Wiesz... - zaczęłam, kiedy stanął koło mnie. - Kiedy ma się te kilkanaście lat, śmierć wydaję się być tak odległa, jakby wcale nas nie dotyczyła. Jak te gwiazdy. Przekonałam się, że to nie jest prawda. Byłam już tak blisko, byłam jedną nogą w pieprzonym grobie. - prychnęłam cicho. - Jak byłam młodsza, często z Louisem kładliśmy się na trawie i patrzyliśmy w niebo. On widział setki spadających gwiazd, ja ani jednej. I kiedy w szpitalu, po raz pierwszy, udało mi się ją zobaczyć, byłam zbyt podekscytowana i nie zdążyłam pomyśleć życzenia na czas. Ale ono i tak się spełniło. Pragnęłam wyrwać się stamtąd tak bardzo, że stało się to moim celem życiowym, a nie tylko głupim marzeniem. Znalazłam go. Nie sądziłam jednak, że weźmie mnie do siebie tak po prostu. Dlatego nie chcę go martwić. On jest za dobry.

-Moja mama zawsze mówiła, że prawdziwe gwiazdy świecą cały czas, ale dają zauważyć się tylko nocą. Tommo taki jest. On jest twoją spadającą gwiazdą, Kira.

Uśmiechnęłam się pod nosem. Kto by przypuszczał, że kiedykolwiek będę w stanie z nim normalnie porozmawiać? Był dla mnie zagadką. Miał wiele twarzy. No, może nie pięćdziesiąt, jak bohater książki, którą kiedyś czytałam, ale jednak. Raz był zupełnie obojętny, za chwilę stawał się opryskliwym egoistą, by po sekundzie mógł opowiadać mi o gwiazdach. Kompletnie tego nie rozumiałam.

-Idź spać, mała. Rano zabieram cię do lekarza.

Rozmawiałam z doktorem Scottem już prawie dwie godziny. Powiedziałam mu, że zależy mi na jednorazowej sesji. Zayn dał mi wystarczającą ilość pieniędzy, chociaż obiecałam, że po wypłacie i tak mu oddam.

Po raz kolejny musiałam wracać do tamtych wydarzeń. Psychiatra upierał się, że do następnej wizyty dostałby całą moją dokumentację ze szpitala, że tak byłoby mu lżej. Nie chciałam, więc opowiadałam mu o rozwinięciu się choroby, od czego wszystko się zaczęło, o przebiegu leczenia, terapiach i innych pierdołach. Pytał, czy nie chcę wrócić na terapię, mówił, że zajęcia z pewnością by mi pomogły. Kategorycznie odmówiłam. W końcu przepisał mi tabletki i wyszłam z gabinetu.

-Wszystko dobrze? - spytał Mulat, gdy tylko wsiadłam do samochodu. Zapięłam pas.

-Całkiem okej. - mruknęłam.

Po drodze do domu zajechaliśmy do apteki i sklepu spożywczego. Wykupiłam leki i zrobiliśmy zakupy do domu, bo w lodówce nie było nic, oprócz światła i piwa. Zayn biegał po supermarkecie i wrzucał poszczególne produkty do koszyka. Ja chodziłam i niczego nie dotykałam. Przesuwałam się za nim jak cień. Nie zwracał na mnie zbytnio uwagi, więc miałam okazję mu się dobrze przyjrzeć. Cóż. Powiedzieć, że jest przystojny to zdecydowanie zbyt mało. On jest po prostu zabójczo piękny. Te intensywnie brązowe oczy, które ciemniały za każdym razem, kiedy się denerwował. Te ostre, wyraziste rysy twarzy. Fryzura, nad którą spędzał przynajmniej godzinę każdego ranka, sprawiała wrażenie, jakby przed chwilą wstał. Ta, że niby artystyczny nieład. Stanął na chwilę bokiem i przyglądał się opakowaniom płatków śniadaniowych. Widziałam, że się zastanawia, bo delikatnie przygryzł dolną wargę i zmrużył powieki. Zjechałam wzrokiem na jego pełne, malinowe usta. Zazwyczaj wygięte były w leniwym, ale jakże seksownym półuśmiechu. Nieświadomie sama też przygryzłam wargę. Zayn chyba zorientował się, że bezczelnie się na niego gapię, bo spojrzał na mnie wyraźnie rozbawiony. Przewróciłam oczyma i mruknęłam, żeby się pospieszył. Powolnym krokiem ruszył, dając mi kolejną chwilę na oględziny. Nawet w jego sposobie chodzenia było coś specyficznego. Poruszał się pewnie, z wysoko uniesioną głową i praktycznie zawsze dłonie miał wsunięte w przednie kieszenie spodni. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak działa na płeć przeciwną. I właśnie to było w nim denerwujące. Zauważyłam, że lubi blondynki, bo mrugał okiem do każdej, która zawiesiła na nim spojrzenie. Do tego dochodził ten seksowny, lekko zachrypnięty baryton. Nawet wdał się w niewinny flirt z hostessą, reklamującą sery. Po kilku minutach prychnęłam, podeszłam do niego i wzięłam pod rękę.

-Skarbie, pospiesz się, dzieciaki czekają. - uśmiechnęłam się szeroko i spojrzałam na zaskoczoną dziewczynę. - Przepraszam panią za męża. Czasami specjalnie udaje zainteresowanego.

Odciągnęłam go od stoiska i zaczęłam głośno się śmiać. Jemu, najwyraźniej, nie było do śmiechu.

-Kurwa, prawie dała mi swój numer! - warknął niezadowolony. Wzruszyłam ramionami. - Poza tym wcale nie wyglądasz na matkę. Tym bardziej na moją żonę.

-Mam to gdzieś. Przykro mi Zayn, dzisiaj nici z seksu. - skwitowałam z miną mentora, po czym znów wybuchłam śmiechem.

Obraził się i nie odezwał się do mnie aż do końca zakupów. Nie robiło mi to dużej różnicy. Staliśmy w długiej kolejce do kasy, z pełnym wózkiem. Czego on tyle nabrał? Oprócz naszej kasy, otwarta była tylko jedna, więc ludzie pchający się jak najbliżej, zmusili mnie do przysunięcia się do Malika. Klatką piersiową prawie stykałam się z jego plecami. Nigdy nie zwracałam uwagi na jego ubiór. Dziś ubrany był w ciemne dżinsy, które luźno zwisały z jego bioder, białą koszulkę i skórzaną kurtkę. Śmiało mogłam przyznać, że uwielbiałam jego tatuaże, chociaż wielu z nich nie widziałam z bliska. Jako tatuażystka-amatorka widziałam w tym dużo więcej niż bezsensowne malunki tuszem na jego ciele.   Pachniał czekoladą. Jak zwykle. No, oprócz dymu papierosowego, drogich perfum i proszku do prania. Czekolada. Skąd, do cholery?

-Ruszysz się wreszcie?

Zayn wyrwał mnie z rozmyśleń. Zakupy miał spakowane w cztery reklamówki, a ja najwyraźniej blokowałam kolejkę. Ups. Przeprosiłam starszego pana, stojącego za mną i wyszliśmy ze sklepu. Spakowaliśmy torby do bagażnika i wsiedliśmy do auta. Włączyłam radio i ruszyliśmy. Usłyszałam charakterystyczny wstęp i po chwili z głośników zaczęła wydobywać się piosenka One Direction. Widziałam jak zacisnął ręce na kierownicy, więc szybko zmieniłam stację.

-Właściwie to dlaczego to ci tak przeszkadza? - popatrzyłam na niego nieco zdziwiona.

-To dla mnie już zamknięty rozdział. Nie skończył się zbyt dobrze. - mruknął, nie spuszczając wzroku z drogi.

-Chodzi o Perrie? - wypaliłam. Dopiero po sekundzie zdałam sobie sprawę z tego, co narobiłam. Zatrzymał się z piskiem opon.

-O czym ty do cholery mówisz? - warknął, a mnie przeszły ciarki. Zacisnęłam usta. - Mów!

-J-ja... - zająknęłam się. Czułam jak zalewam się rumieńcem. - Wiem, że byliście zaręczeni. Widziałam wasze zdjęcia w twoim domu. Kochałeś ją. Waliyha powiedziała mi wtedy, że ona wydawała się być wspaniała. Zraniła cię, prawda?

-Gówno wiesz. - prychnął. Złapał kluczyk w dłoń, ale nie przekręcił go w stacyjce. - Ty nie czułabyś się jak śmieć, gdyby twój najlepszy przyjaciel przespał się z osobą, którą kochasz najmocniej na świecie?

-Harry? - udałam głupią. Nie wiem co zrobiłby Liamowi, gdyby domyślił się, że to on mi o wszystkim opowiedział.

-Harry był zbyt zajęty pieprzeniem twojego brata. - mruknął, a we mnie zagotowała się krew. Jak on śmiał?

-Odszczekaj to. - zacisnęłam dłoń na jego ramieniu, wbijając w nie paznokcie.

-Taka prawda, mała. Louis był w nim ślepo zakochany, a ten frajer złamał mu serce. A ty zaraz złamiesz sobie paznokietki, kochana. - strzepnął z ręki moją dłoń, którą od razu wcisnęłam między kolana. Miałam ochotę wcisnąć się w fotel i zniknąć.

-Wiesz co, Zayn? - powiedziałam szeptem. Spojrzał na mnie, a ja ciągle wpatrywałam się w swoje dłonie. - Myślałam, że jesteś inny. Nie wiem czy to przez te twoje teksty o gwiazdach, czy przez to, co wydarzyło się w Bradford, ale naprawdę myślałam, że śmiało mogę nazwać cię przyjacielem. Dwa razy byłeś świadkiem mojego ataku, pomogłeś mi, zabrałeś do lekarza... Teraz jednak zdałam sobie sprawę, że cię nie znoszę. Jesteś bezczelny, chamski, chociaż wiem, że to tylko przykrywka, bo gdzieś głęboko, w tym twoim idealnym ciałku, wciąż kryje się mały chłopiec, który boi się komukolwiek zaufać i się otworzyć. - podniosłam wzrok i spojrzałam na jego zaskoczoną twarz. - A teraz wybacz, ale mam ochotę na spacer.

Wysiadłam z auta, trzaskając drzwiami. Odjechał od razu. Usiadłam na krawężniku i głośno wciągnęłam powietrze. Przecież ja nawet nie wiem gdzie jestem i jak mam wrócić do domu. Brawo, Kira, nie umiesz chociaż raz zatrzymać języka za zębami?

***

Rozdział niesprawdzony. Za jakiekolwiek błędy przepraszam :)